Γιαγια are you there? "Meow"

 

"But I don't want to go among mad people," Alice remarked.

"Oh, you can't help that," said the Cat: "We're all mad here. I'm mad. You're mad."

"How do you know I'm mad?" said Alice.

"You must be, " said the Cat, "or you wouldn't have come here."

(Alice in wonderland, Lewis Carroll)

We're all mad here, λοιπόν. Εγώ συγκεκριμένα σίγουρα. Ειδικά πριν τρία χρόνια το πίστευα για τα καλά. Σήμερα είναι 25η Μαρτίου, αλλά,  μην ανησυχείτε δεν θα μιλήσω για την εθνική επέτειο της Ελλάδος. Τυχαίνει πριν τέσσερα χρόνια, 25η Μαρτίου να χάσω τη γιαγιά μου, έτσι θεώρησα ωραίο να γράψω κάτι και για αυτήν. Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά μεταξύ τους, τρία χρόνια, τέσσερα χρόνια, τρελοί, γάτες, γιαγιές. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Από τότε που πέθανε η γιαγιά μου, όπως και κάθε άνθρωπος που χάνει κάποιον αγαπημένο του, πέρασα από διάφορα στάδια. Ως φοιτήτρια, έμενα πολλές ώρες μόνη στο σπίτι. Αν και είχα έναν υπέροχο σκύλο στην Κοζάνη να με περιμένει κάθε φορά που πήγαινα, στη Κέρκυρα το σπίτι ήταν εντελώς άδειο. Άρχισε λοιπόν να μου μπαίνει η ιδέα πως ένα ζώο ίσως καλύψει αυτό το κενό, που η γιαγιά μου, είχε αφήσει πριν από ένα χρόνο σχεδόν. Χάμστερ; Παπαγάλος; Ινδικό χοιρίδιο; Γάτα; Σκύλος; Γάταα; Όχι λέω αποκλείεται. Πρώτον δεν τις συμπαθώ, δεύτερον δεν είναι σκύλος! Και πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να πείσω τον εαυτό μου ότι ίσως να έχω παρεξηγήσει τις γάτες και ότι ίσως τελικά ήταν καλή ιδέα. Είχα ήδη εγκαταλείψει την ιδέα του σκύλου, καθώς ήδη είχα έναν στην Κοζάνη και ειλικρινά, θα το θεωρούσα απιστία (don't judge) και φυσικά οι ευθύνες υπερβολικά πολλές για μια φοιτήτρια. Μετά από αρκετό (όλως περιέργως αν κρίνω από τον αριθμό αδέσποτων της Ελλάδας) καιρό, υιοθέτησα τον Ραχάτ. Και κάπου εδώ αρχίζει η τρέλα. Μετά από λίγο, ήρθε ο ένας χρόνος που είχα χάσει τη γιαγιά μου. Κοιτάω μια μέρα τον Ραχάτ και λέω γελώντας, τα μάτια του μοιάζουν με της γιαγιάς. Το λέω στη μητέρα μου και γελάει και αυτή. Μετά αρχίζω και σκέφτομαι "Χρύσα μη λες βλακείες....Λες; " Άρχισα να κοιτάω επίμονα τον Ραχάτ στα μάτια και να προσπαθώ να καταλάβω αν με κάποιον τρόπο συνδέεται με τη γιαγιά μου. Η γιαγιά μου, (Χρυσάνθη ή αλλιώς Τσάτση) δεν ήταν και τόσο cat person. Έως καθόλου για να πω την αλήθεια. Και επειδή δεν ήταν και το πιο εύκολο άτομο με τους γύρω της (κληρονομικό) έλεγα "βρε μπας και η μετεμψύχωση έχει χιούμορ;" (κοροϊδέψτε ελεύθερα, μου αξίζει). Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης ήταν πως αν η γιαγιά μου ήξερε ότι  είχα γάτο μέσα στο σπίτι και πόσο μάλλον ότι νόμιζα πως η ψυχή της κατοικεί πλέον σε αυτόν, μάλλον θα γύρναγε στη μάνα μου (την κόρη της) και θα έλεγε πάλι καλά έκανες άλλα δύο. 'Η απλώς θα με έβριζε (guess we'll never know). Η  τρέλα συνεχίστηκε και καμιά φορά "για πλάκα" φώναζα τον Ραχάτ ,"γιαγιά". Η αλήθεια είναι πως αυτός δεν γελούσε και πολύ... Ένα βασικό στοιχείο που είχα για να πιστεύω πως όλο αυτό ισχύει, είναι το φαγητό. Ο Ραχάτ είχε την ίδια μεγάλη όρεξη για φαγητό που είχε και η γιαγιά μου. Όπως καταλαβαίνετε το παρόμοιο χρώμα ματιών, η μεγάλη αγάπη για το φαγητό και η όχι και τόσο μεγάλη συμπάθεια της γιαγιάς μου για τις γάτες, ήταν αρκετά στοιχεία. Αρκετά στοιχεία για να αποδειχθεί πως είμαι τρελή. Μετά από λίγο καιρό η φωνή της λογικής μίλησε και κατάλαβα επιτέλους ότι ο Ραχάτ είναι απλώς ένας πρώην αδέσποτος γάτος, με ωραία μάτια, που λόγω της πείνας που πέρασε όσο βρισκόταν ακόμα στο δρόμο, είχε τη τάση να τρώει λες και δεν θα ξαναέτρωγε για καιρό. Η γιαγιά μου είχε φύγει και εγώ είχα αρχίσει να το αποδέχομαι και να δίνω την αγάπη που μου περίσσευε από αυτήν στον Ραχάτ. Και είμαι σίγουρη πως όσο και να μη συμπαθούσε τα ζώα (πόσο μάλλον αυτά μέσα στο σπίτι), όσο και να μην ήταν ο  πιο εύκολος άνθρωπος δεν θα κατέκρινε ποτέ την πράξη του να βοηθάς κάποιον που έχει ανάγκη. Άλλωστε αυτό είναι σίγουρα ένα από τα πολλά που έμαθα από την ίδια.

See yοu soon!